ไสวในโครง โลงร่างไฟหรี่ภาระ      สุดชนะ เปลวสัมผัส สิ้นสสาร
หนังโอบหีบ คลุมธาตุแท้ทุกข์พยาน      จบสิ้นกาล- ไม่สำราญเพียงลำพัง

ค้างพลัง ภาสุระกรัณฑ์ ยังไม่มอด      เมื่อแสงรอด อุ่นผนังหลังครวญถึง
ใครสัมผัส? ระหว่างโลง โครงล่ามตรึง      ลุกคำนึง หากต้องผลาญชั่วนิรันดร์

ภาสุระกรัณฑ์ ไม่ถูกสร้าง คงหมดร้าย      คืนความหมาย กลับเงาแสงที่จองฝัน
ทุกข์แสงแลก แหลกผิวผ่าน ห้อมย้อมวัน      จบสิ้นกัน- ไหม้สำราญเพียงลำพัง

A casket full of light, edges and planes in silhouette, the object itself obstructs its purpose.
Its ultimate victory - the flame of contact, and end of matter.
The embrace of skin over the chest shrouds the suffering of every witness.

Are we done?   There is no pleasure in being alone.




This casket of light still has more to burn.
As the light survives, it warms the back wall and calls:
“Who touched it?” fixed within a frame.
The thought of waking is what burns for eternity.




If this casket of light were never built, there may be no burning.
So, keep this, the matter of my night - it was yours longer than it was ever mine.
The unraveling edges and planes dyed my days with color.

We are done.   There is pleasure in burning alone.