A casket full of light, edges and planes in silhouette, the object itself obstructs its purpose.
Its ultimate victory - the flame of contact, and end of matter.
The embrace of skin over the chest shrouds the suffering of every witness.

Are we done?   There is no pleasure in being alone.




This casket of light still has more to burn.
As the light survives, it warms the back wall and calls:
“Who touched it?” fixed within a frame.
The thought of waking is what burns for eternity.




If this casket of light were never built, there may be no burning.
So, keep this, the matter of my night - it was yours longer than it was ever mine.
The unraveling edges and planes dyed my days with color.

We are done.   There is pleasure in burning alone.

ไสวในโครง โลงร่างไฟหรี่ภาระ      สุดชนะ เปลวสัมผัส สิ้นสสาร
หนังโอบหีบ คลุมธาตุแท้ทุกข์พยาน      จบสิ้นกาล- ไม่สำราญเพียงลำพัง

ค้างพลัง ภาสุระกรัณฑ์ ยังไม่มอด      เมื่อแสงรอด อุ่นผนังหลังครวญถึง
ใครสัมผัส? ระหว่างโลง โครงล่ามตรึง      ลุกคำนึง หากต้องผลาญชั่วนิรันดร์

ภาสุระกรัณฑ์ ไม่ถูกสร้าง คงหมดร้าย      คืนความหมาย กลับเงาแสงที่จองฝัน
ทุกข์แสงแลก แหลกผิวผ่าน ห้อมย้อมวัน      จบสิ้นกัน- ไหม้สำราญเพียงลำพัง

Thai verse poem in direct translation:



Lit in structure
Coffin shaped flame
Dimmed its duty

Final victory
Flame of touch
Ceasing matter

Skins clasping coffin
Cover innate truth
All witness suffers

End of time
No pleasure
By just self


Linger power
Casket of light
Still not extinguished

When light pull through
It warms the wall
Afterthought of missing

Who’s touching
Between casket
Structure tether to fix

Waking thought
Must we be ruin
For Eternity



Casket of light
Without being built
May run out of cruelty

Return meaningfulness
Back to shadow of light
That reserved my dream

Suffering light offers
Through Tattered skin
Enclosing colored day

We are even
Burning pleasure
Only self.